Aplicacións da investigación xenética e o seu uso na práctica policial
O pasado venres día 4 de novembro, o catedrático en Medicina Legal Ángel Carracedo, ofrecía para todos os centros de Galicia unha vídeo-conferencia sobre os usos da xenética no ámbito policial co motivo da Semana da Ciencia en galego. Nesta conferencia, realizada en directo dende Brasil, o catedrático tocaba unha serie de puntos sobre este importante uso dos avances xenéticos na escena do crime.
Un dos principais puntos tocados na conferencia foi o das pegadas dactilares. É un método bastante coñecido pero á vez moi eficaz. Aínda que nos crimes planificados é moi difícil de atopar pegadas do criminal, serven de moita axuda todas as pegadas atopadas na escena que non sexan da vítima. Esta gran importancia das pegadas dáse porque non hai dúas persoas no mundo que teñan a mesma.
Outro punto a destacar tamén é o do sangue, xa que ao atopar restos de sangue que non pertenzan á vítima no lugar do crime, axuda en gran parte a resolver os casos, aínda que a importancia deste sexa menor cá das pegadas.
Pero actualmente, o rastro de ADN e ARN que máis axuda é o do pelo. A caída do pelo é algo practicamente imposible de controlar polos criminais, e a partir dun único pelo podemos determinar a idade, a cor de ollos, a cor de pel… e moitas máis características dunha persoa.
Estes avances axudaron a resolver dende casos tan “comúns” como asasinatos e desaparicións a casos tan complicados como os atentados do 11-M. Aínda así, a xenética non axuda unicamente en casos deste tipo, senón que tamén nunha gran cantidade de investigacións como por exemplo:
- Parentescos, xa que cunha soa mostra de ADN pódese deducir cal é o verdadeiro pai biolóxico dunha persoa.
- Identificación de cadáveres en descomposición ou xa descompostos.
- Reconstitucións do aspecto dunha persoa, xa que como dixemos antes, un único pelo nos permite saber a cor de pel e de ollos ou a idade dunha persoa (así como moitas características máis).
Aínda así, non debemos de esquecernos de que estas probas só nos aportan porcentaxes, sempre ou case sempre inferiores ao 100%, é dicir, cunha mostra podemos deducir a cor de ollos nunha persoa pero cunha probabilidade de, por exemplo, un 99,9999%, que sendo unha probabilidade moi alta, pode ofrecernos unha información equívoca no momento que menos nolo esperemos.
SAMUEL MARTÍNEZ ALONSO (1º BACH E)
No hay comentarios:
Publicar un comentario