A TUIA XA NON É NOSA

Era unha tuia a un instituto pegada
era unha tuia, agora non é nada.
Era unha tuia por todos admirada
era unha tuia, agora xa non é nada.

Pois si, queridiños, aquela árbore grandeira que desde a estrada xa se enxergaba,
pegada ao instituto
e que no seu logo sempre destacaba,
FINOU,
deixou de ser tuia, deixou de ser testemuña da nosa historia.
Ela coñecía todo o alumnado e todo o profesorado que diante dela pasaba, era a memoria viva do noso instituto
FINOU.
Pero non esteades tristeiros, cando algo remata, algo comeza, e hoxe temos un
CUPRESSUS LEYLANDII
a carón do toco da tuia
que medrará
que será de novo testemuña
dos vindeiros alumnos
dos vindeiros profesores
e de novo gardará na súa memoria
o mellor da nosa historia.